Er zijn teams die kampioen worden.
En er zijn teams waar je kampioen van het voetbalhart wordt.
JO13-2 is zo’n team.

Misschien spelen ze in de laagste klasse. Misschien zijn het niet de beste voetballers. Maar vraag iedereen die ze kent: ze zijn zonder twijfel het gezelligste team van de club .
Ze zijn een team dat lacht, leert, valt en weer opstaat.
Een team dat de bal niet alleen ziet als een object om mee te winnen, maar als iets levends — iets wat hen samenbrengt, als kinderen, als voetballers, als mensen.

En steeds weer: tik tik tik tik...
De stuiterende bal.
Over het asfalt, in de kleedkamer, op het veld.
Altijd die bal. Altijd dat geluid. De hartslag van JO13-2.

Ze zijn een bont gezelschap. Jongens én meisjes.
Van over de hele wereld.
Snelle dribbelaars, sterke verdedigers, slimme middenvelders en dappere keepers.
Ze leerden samen wat voetbal is. Niet uit boekjes, maar op het veld.
Niet voor de uitslag, maar voor het spel.

En wat waren ze leergierig.
Als er een speler voor het taktiekbord stond, stonden de anderen eromheen als onderzoekers in een laboratorium.
Magneetjes schuiven, vragen stellen, handjes omhoog.
“Staat het zo goed, coach?”
Wat wil je nog meer als trainer?

En weer die tik tik tik — de stuiterende bal op de achtergrond.
Altijd in beweging.
Altijd zin in het spel.
Altijd een reden om te lachen.

Het seizoen begon moeilijk. Veel verloren.
Maar elke week leerden ze meer.
Het systeem begon te leven, de contouren verschenen.
En toen kwamen de zeges. Mooie zeges. Grote zeges.
Tot op het laatst…
De kampioenswedstrijd. Gelijkspel. Tweede plek.

Was er teleurstelling? Ja.
Maar wat overheerste was trots.
Trots op de weg die ze hadden afgelegd.
Trots op het spel dat ze samen speelden.
Trots op de ouders langs de lijn, die zagen hoe hun kinderen iets groots neerzetten.
Niet met bekers, maar met lef.
Niet met ego, maar met plezier.
Niet voor zichzelf, maar als team.

En daar rolt hij weer...
de stuiterende bal.

Die bal, die nooit stil ligt.
Die magnetisch aantrekt.
Die het hele seizoen het veld liet trillen.
Die het ritme gaf aan een team dat met hoofd, hart én voeten voetbalde.

JO13-2 heeft iets bijzonders neergezet.
Ze leerden niet alleen voetballen, maar groeiden in wie ze zijn.
Ze leerden elkaar, zichzelf én het spel kennen.
Ze wonnen veel meer dan wedstrijden.

En dat, dat is misschien wel het mooiste kampioenschap dat je kunt halen.